Kjo intervistë vjen nga fanzina anti-raciste “A Sporting Chance”, e krijuar nga ERRC në 2024 për të nxjerrë në pah përvojat e romëve, sintit dhe udhëtarëve që luftojnë racizmin përmes sportit si pjesë e projektit Moving On të financuar nga BE.
Ne u takuam me trajnerin Stefano Allegro për të folur rreth aksesit në sport në komunitetet e cenueshme dhe se si ai inkurajon një komunitet multikulturor që të luajnë futboll së bashku.
Na tregoni pak për veten tuaj, shoqatën që përfaqësoni dhe si jeni përfshirë atje.
Emri im është Stefano, trajner i ekipit të femrave të shoqatës sportive Quadrato Meticcio në Padova që përdor futbollin si një mjet të përfshirjes sociale për njerëz të ndryshëm. Jemi në një lagje që karakterizohet nga multikulturalizmi i saj dhe për të qenë një popullsi me vështirësi socio-ekonomike. Ne kemi tarifa shumë të ulëta të anëtarësimit për të lehtësuar aksesin, ose ndonjëherë anëtarësimi është edhe falas. Përveç sportit, shoqata promovon aktivitete pas shkollës për fëmijët e lagjes, bëjmë shpërndarjen e ushqimeve të martën në mëngjes dhe organizojmë festivale dhe ngjarje sportive e kulturore për komunitetin.
Çfarë lloj pengesash hasin lojtarët në komunitetin tuaj në aksesin e shërbimeve, duke përfshirë sportin?
Këtu janë problemet e integrimit, racizmi dhe segregacioni sigurisht ndaj disa komuniteteve. Më pas janë problemet strukturore të shtetit që nuk punon në politikat e tij të integrimit social. Këto komunitete janë gjithashtu ekonomikisht të pafavorizuara dhe për këtë arsye kanë vështirësi në aksesin e shërbimeve. Mendoni për sportin, bëhet e parëndësishme nëse fillimisht ka probleme më serioze si gjetja e banesës, punës etj.
…Nëse një komunitet jeton në margjina dhe është i varfër, atëherë keni vështirësi për të aksesuar shërbimet sportive dhe kulturore. Për mua pengesa kryesore është ekonomike e cila çon në paqëndrueshmëri të banesave, në paqëndrueshmëri në punë, dhe gjithashtu keni vështirësi edhe në krijimin e marrëdhënieve. Ju etiketojnë si ‘të varfërit’. Për shumë, të varfërit janë të frikshëm dhe kjo shkakton forma të racizmit.
A mendoni se ka pengesa specifike për romët dhe sinti në krahasim me komunitetet e tjera të racializuara dhe të margjinalizuara, si refugjatët apo personat LGBTQ+?
Ka vështirësi më të mëdha me këtë komunitet. Është një komunitet më i margjinalizuar dhe i diskriminuar. Mendoj për kampet që janë afër rrugëve bypass dhe larg qendrës së qytetit, shërbimeve publike.
Perceptimi që unë gjej është se ata gjithashtu mendojnë në termat ‘ne dhe ata’, por kjo nxitet nga një rreth vicioz. Së pari, ata janë të përjashtuar, janë viktima dhe etiketojnë veten me ‘ne’ për t’u mbrojtur dhe për këtë ka edhe një luftë për t’i përfshirë. Pra, ka dy aspekte, përjashtimi dhe vetëpërjashtimi, këto gjëra mund të ushqehen me njëra-tjetrën.
Si ka qenë përvoja juaj përpjekja për të inkurajuar fëmijët Romë dhe Sinti të luajnë futboll?
Kam pasur eksperienca konkretisht me fëmijë nga kultura Sinti, katër djem ishin pjesë e klubit për një kohë, të të gjithë moshave të ndryshme. Kur ishin në fushë duke luajtur, për ta ishte prioriteti i vetëm të luanin mirë dhe ishin të përfshirë në grup. Djemtë në këtë klub janë mësuar gjithashtu të luajnë me njëri-tjetrin dhe të gjithë vijnë nga kultura të ndryshme.
Megjithatë, është e rëndësishme të vendosni për qëllimin e sportit. Sporti nuk është neutral dhe nuk është gjithçka mirë. Ju gjithashtu duhet të krijoni një mjedis të shëndetshëm dhe gjithëpërfshirës. Të kesh grupe të përziera, duke krijuar momente sociale, duke dëgjuar, kjo promovon mirëqenien në një grup. Megjithatë nuk është e lehtë për ta, sepse edhe të thuash se janë Sinti nuk është e lehtë, sidomos kur ata janë të vetmit që luajnë brenda një lagjeje, nuk është e lehtë. Fëmijët e tjerë vijnë nga Maroku, Nigeria, Tunizia e kështu me radhë…ata kanë kaq shumë nga çdo kulturë, në rastin e kësaj familjeje Sinti vështirësia është më e madhe dhe kështu që edhe fëmijët të ndihen të pranuar është më e vështirë.
Po aksesi për gratë dhe vajzat rome apo sinti?
Në përvojën time personale, nuk kam gjetur kurrë vajza nga ky komunitet në klubin tim duke luajtur futboll. Në përvojën time të vogël personale, në përgjithësi shoh që gratë dhe vajzat janë të rrahura në sferën e familjes, motrat e djemve që luajnë futboll nuk merren me sport. Ata shpesh kujdesen për shtëpinë dhe vëllezërit e tyre. Pra, shtypja e tyre është e dyfishtë, por atëherë ndoshta është edhe futbolli që është një sport tashmë i konsideruar ‘për burra’ në shoqërinë italiane, kështu që ndoshta është edhe ky. Ndoshta nëse Quadrato Meticcio ofronte një sport tjetër, atëherë gratë Sinti në komunitet do të ishin të interesuara të afroheshin më shumë.
Së fundi, a keni ndonjë sugjerim për përmirësimin e përfshirjes sociale dhe pjesëmarrjes në sport për romët dhe sintit në Itali?
Sigurisht, aktiviteti sportiv është i rëndësishëm për të krijuar mundësi për t’u takuar, për të siguruar një kohë argëtuese për fëmijët, por duhet të ketë një ndryshim strukturor. Duhet të ndryshohen disa fusha për të përmirësuar përfshirjen e këtij komuniteti. Megjithatë, duhet të veprohet kryesisht në nivelin ekonomik, sepse kështu mund të përmirësojmë situatën edhe në atë kulturor.
